Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου. Από τη Βόλβη στο Σερραϊκό κάμπο.

Η πρωινή ποδηλασία στην παραλίμνια περιοχή της Βόλβης είναι απολαυστική.

Η ροζ καρέκλα.

Η λίμνη Βόλβη έχει ασφαλώς καλύτερη μοίρα από την Κορώνεια. Πάπιες παίρνουν το πρώτο γεύμα της ημέρας.
Πολύ επίσημη πινακίδα... Μέτρησα τουλάχιστον τρία εκκλησάκια.


Τι σιχαμερή συνήθεια! Τα βλαμμένα του ποδοσφαίρου να καταστρέφουν τις δημόσιες πινακίδες... σού έρχεται μια διάθεση να πιάσεις το τσογλάνι την ώρα που το κάνει για να του ξεριζώσεις το αφτί. Να θέλεις να δεις κάποιες πληροφορίες και να μην μπορείς είναι εξαιρετικά εκνευριστικό, εκτός από το κιτς του πράγματος.

Μοναχικός ψαράς στην όχθη της Βόλβης. Με πολλά καλάμια, Βούλγαρος, μένει μόνος τις νύχτες σε σκηνή, έρχεται τα καλοκαίρια για τη συγκεκριμένη δουλειά: να πιάνει ψάρια και να τα πουλά στις ταβέρνες.









Λίγο πριν τη Ρεντίνα στρίβω βόρεια προς Αρέθουσα, με στόχο να περάσω πάνω από τα Κερδύλια όρη προς την πεδιάδα του νομού Σερρών. Θα πρέπει να αντιμετωπίσω μία δύσκολη ανάβαση στη ζέστη του μεσημεριού, αλλά θα με αποζημιώσει με το παραπάνω το οροπέδιο της Αρέθουσας. Παραδεισένιος τόπος. Η Αρέθουσα ήταν μία ιστορική πόλη που ιδρύθηκε από Βοιωτούς ή Χαλκιδείς κοντά στη σημερινή Ρεντίνα και ο Περικλής κατά προτροπή του Δημοσθένη έστειλε αποίκους ώστε η Αθήνα να αποκτήσει προσβάσεις στον πλούτο της περιοχής, δηλαδή την ναυπηγήσιμη ξυλεία και μεταλλεία χρυσού και αργύρου. Σύκα, σταφύλια, άφθονα κρύα νερά. Μέσα στο χωριό καταφεύγω στον βαθύ ίσκιο ενός πλατάνου. Επικρατεί μια τέλεια γαλήνη. Μια τέλεια ησυχία. Ακούγεται μόνο το τραγούδι της κρύας βρύσης και ο ψίθυρος των πλατανόφυλλων, τίποτε άλλο.







Κατεβαίνοντας μέσα από δρυοδάση σε έναν ωραίο δρόμο στον απογευματινό ήλιο, περνώ από τη Νιγρίτα για λίγα τρόφιμα. Για τη διακυκτέρευση, θα με φιλοξενήσει το γήπεδο του χωριού Πεπονιά.


Τι θα γίνει απόψε ρε φιλαράκι, θα μας αφήσεις να κοιμηθούμε;



> Επόμενο


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου