Διανεκτέρευσα σε ένα αμπέλι κάτω από την πανσέληνο κάπου μετά το χωριό Πιπεριά, μετά από μία απολαυστική απογευματινή διαδρομή χθες μέσα στον καταπράσινο κάμπο της Αριδαίας. Ο βασικός σημερινός μου στόχος είναι τα λουτρά του Πόζαρ της Αριδαίας. Συμβαίνει να είναι η πρώτη φορά που έρχομαι - και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Είναι μία υπέροχη αίσθηση σε ένα εκπληκτικής ομορφιάς φυσικό τοπίο να χαλαρώνεις μέσα στο ποτάμι κάτω από τη σκιά των πλατανιών, σε νερό όσο ζεστό επιθυμείς ανάλογα με τη θέση που θα διαλέξεις στην κοίτη, από το ψυχρό του ποταμού μέχρι το θερμό που έρχεται από τη θερμή πηγή. Επίσης πολύ θετική εντύπωση μού έκανε το σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα φαινόμενο της σωστής οργάνωσης και συντήρησης του χώρου. Ο τόπος ουσιαστικά ζει από τα λουτρά και υπάρχει έντονος τουρισμός όλο το χρόνο. Όλο το χωριό Λουτράκι δεν είναι παρά ένα άθροισμα από ξενοδοχεία και ξενώνες και εστιατόρια και ο χώρος των λουτρών είναι γεμάτος κόσμο. Και όμως όλος ο τόπος φαίνεται συμμαζεμένος, τα πάντα λάμπουν από καθαριότητα και δεν υπάρχει σκουπίδι, και υπάρχουν πάρκινγκ και ακόμη ελεύθερος χώρος με σήμανση για κατασκήνωση.
Αφιέρωσα τη σημερινή μισή μέρα στα λουτρά. Νιώθω μία καινούργια ανανέωση σε όλο μου το σώμα. Έχοντας χορτάσει ξεκούραση και μετά από ένα γεύμα μέσα στο μεσημέρι κατηφορίζω προς τη χαμηλή πεδιάδα της Αλμωπίας.
Μπορώ να πω ότι οι τρεις κάμποι της Αλμωπίας που πέρασα τις δύο τελευταίες ημέρες, δηλ. ο άνω κάμπος στα χωριά Περίκλεια, Νότια, Αετοχώρι, ο κάμπος της Αριδαίας, και οι χαμηλότερες περιοχές από Μεγαπλάτανο μέχρι Άψαλο, είναι η πιο εύφορη περιοχή της Ελλάδας που έχω δει. Ο τόπος είναι καταπράσινος, στην κυριολεξία δεν υπάρχει σπιθαμή γης ξερή εν μέσω μηνός Σεπτεμβρίου, νερά άφθονα παντού, απέραντα χωράφια γεμάτα καλλιέργειες όπως κεράσια, κάστανα, σπαράγγια, ροδάκινα, μήλα, βερύκοκα, αμπέλια, κλπ. και με δέντρα που θάλλουν μεγάλα και καταπράσινα.
Δυο απλά πράγματα. Δύο είναι οι ουσίες.
Το χασάπικο της μάσας απέναντι από την ταβέρνα. Η μάσα ίσως μειώθηκε, η σούρα σίγουρα όχι.
Από τη Σαχάρα στην Αλμωπία, μια κατσίκα από το Μαρόκο. Ωραίο φυσικό αντιηλιακό για την προστασία των ματιών!
Αυτό το ήσυχο απόγευμα τα χιλιόμετρα περνούν σχεδόν μόνα τους και θα θέλει μία ώρα να νυχτώσει όταν φτάνω στην περιοχή της Αρχαίας Μίεζας. Η αρχαία μακεδονική Μίεζα προσδιορίστηκε από τις αρχαιολογικές έρευνες τις τελευταίες δεκατίες. Παραδόξως λίγα πράγματα είναι γνωστά στον κόσμο, και επίσης ελάχιστα διδάσκονται ή αναφέρονται στα ελληνικά σχολεία και την εκπαίδευση. Είναι αυτό το περίεργο, μέχρι του σημείου που το λες εμμονικό πράγμα, αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, λες και μισεί αυτή η χώρα την ιστορία της. Μία ιστορία που δεν είναι απλώς μία γραμμική παράθεση γεγονότων, αλλά είναι η ιστορία του ίδιου του πολιτισμού και στον τόπο που γέννησε τον πολιτισμό.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω σε αυτή την περιοχή, αλλά η ώρα είναι περασμένη και έχω ένα άμεσο πρακτικό πρόβλημα. Θα αφιερώσω το αυριανό πρωινό για επισκέψεις στα μνημεία, αλλά τώρα πρέπει να βρω ένα μέρος να διανυκτερεύσω. Προμηθεύομαι νερό και μετά από μία σύντομη διαδρομή μέσα στα αμπέλια, καταλήγω στο αρχαίο θέατρο. Ας αρχίσω από αυτό. Η πόρτα είναι ανοικτή, ο τόπος δείχνει ήρεμος και φιλόξενος, δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, ε λοιπόν αυτή θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα διανυκτερεύσω μέσα σε αρχαίο θέατρο!
> Επόμενο
Αφιέρωσα τη σημερινή μισή μέρα στα λουτρά. Νιώθω μία καινούργια ανανέωση σε όλο μου το σώμα. Έχοντας χορτάσει ξεκούραση και μετά από ένα γεύμα μέσα στο μεσημέρι κατηφορίζω προς τη χαμηλή πεδιάδα της Αλμωπίας.
Μπορώ να πω ότι οι τρεις κάμποι της Αλμωπίας που πέρασα τις δύο τελευταίες ημέρες, δηλ. ο άνω κάμπος στα χωριά Περίκλεια, Νότια, Αετοχώρι, ο κάμπος της Αριδαίας, και οι χαμηλότερες περιοχές από Μεγαπλάτανο μέχρι Άψαλο, είναι η πιο εύφορη περιοχή της Ελλάδας που έχω δει. Ο τόπος είναι καταπράσινος, στην κυριολεξία δεν υπάρχει σπιθαμή γης ξερή εν μέσω μηνός Σεπτεμβρίου, νερά άφθονα παντού, απέραντα χωράφια γεμάτα καλλιέργειες όπως κεράσια, κάστανα, σπαράγγια, ροδάκινα, μήλα, βερύκοκα, αμπέλια, κλπ. και με δέντρα που θάλλουν μεγάλα και καταπράσινα.
Αυτό το ήσυχο απόγευμα τα χιλιόμετρα περνούν σχεδόν μόνα τους και θα θέλει μία ώρα να νυχτώσει όταν φτάνω στην περιοχή της Αρχαίας Μίεζας. Η αρχαία μακεδονική Μίεζα προσδιορίστηκε από τις αρχαιολογικές έρευνες τις τελευταίες δεκατίες. Παραδόξως λίγα πράγματα είναι γνωστά στον κόσμο, και επίσης ελάχιστα διδάσκονται ή αναφέρονται στα ελληνικά σχολεία και την εκπαίδευση. Είναι αυτό το περίεργο, μέχρι του σημείου που το λες εμμονικό πράγμα, αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, λες και μισεί αυτή η χώρα την ιστορία της. Μία ιστορία που δεν είναι απλώς μία γραμμική παράθεση γεγονότων, αλλά είναι η ιστορία του ίδιου του πολιτισμού και στον τόπο που γέννησε τον πολιτισμό.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω σε αυτή την περιοχή, αλλά η ώρα είναι περασμένη και έχω ένα άμεσο πρακτικό πρόβλημα. Θα αφιερώσω το αυριανό πρωινό για επισκέψεις στα μνημεία, αλλά τώρα πρέπει να βρω ένα μέρος να διανυκτερεύσω. Προμηθεύομαι νερό και μετά από μία σύντομη διαδρομή μέσα στα αμπέλια, καταλήγω στο αρχαίο θέατρο. Ας αρχίσω από αυτό. Η πόρτα είναι ανοικτή, ο τόπος δείχνει ήρεμος και φιλόξενος, δεν υπάρχει ψυχή ζώσα, ε λοιπόν αυτή θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που θα διανυκτερεύσω μέσα σε αρχαίο θέατρο!
> Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου