Για τη νύχτα κοιμήθηκα σε ένα φιλόξενο εκκλησάκι στην πεδιάδα του Νευροκοπίου. Με το πρώτο φως του ήλιου πετάγομαι επάνω γεμάτος κέφι. Σήμερα με περιμένουν σοβαρές καταστάσεις σε έρημα βουνά.
Το σχέδιό μου είναι να ακολουθήσω μία ακριτική κατά το δυνατόν διαδρομή, που θα διασχίζει τις βόρειες συνοριακές περιοχές των νομών Δράμας, Σερρών, Κιλκίς και Πέλλας.
Ξεκινώ νωρίς για να καλύψω τα πρώτα χιλιόμετρα της ημέρας πριν ο ήλιος αγριέψει, μέχρι το σημείο όπου τελειώνει η άσφαλτος στο φράγμα του Καταφύτου.
Τεράστιος σκύλος... αλλά ευτυχώς φιλικός.
Ο κύριος όγκος του προσφυγικού κύματος του 1920-22 κατέληξε στη Μακεδονία. Οι Πόντιοι, ιδιαίτερα έξυπνοι και δημιουργικοί, μπόλιασαν καίρια την ελληνική κοινωνία με νέες δυνάμεις. Σήμερα να δούμε ποιος θα σώσει αυτή τη χώρα...
Η περιοχή πρέπει να βγάζει καλά φασόλια. Στα κτήματα και τους κήπους τα φασόλια ποτίζονται με μπεκ, ενώ ταυτόχρονα ξεραίνονται στον ήλιο στους ανοιχτούς χώρους.
Σε έναν υπέροχο καιρό, κυλώ από Βαθύτοπο προς Κατάφυτο, με τη θέα των κορυφών του επιβλητικού Όρβηλου.
Βρίσκεις πόρτα ανοιχτή, παίρνεις εργαλεία, κάνεις τη δουλειά σου, τα αφήνεις στη θέση τους και φεύγεις, τι υπέροχο!
Η ανάβαση συνεχίζεται στον άγριο Όρβηλο. Απέραντη ερημιά. Ψυχή ζώσα.
Η τεχνητή λίμνη του Καταφύτου δημιουργήθηκε με την κατασκευή φράγματος, που έγινε για την άρδευση της εύφορης πεδιάδας του Βαθυτόπου. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μία από τις πλέον αθώες περιπτώσεις επέμβασης στη φύση με φράγμα, αν κρίνει κανείς από την τοποθεσία και τη φυσιογνωμία της περιοχής. Θα αφιερώσω κάποιο χρόνο για να κάνω τα 2,5 χιλιόμετρα του γύρου της λίμνης και να περπατήσω στις όχθες και στις ανθρώπινες κατασκευές. Τα τοπία που έχουν δημιουργηθεί είναι πραγματικά αξιόλογα, και σύμφωνα με τις αναφορές ο βιότοπος έχει δημιουργήσει μία σημαντική εστία άγριας ζωής όσον αφορά την πανίδα της περιοχής. Η διακύμανση της στάθμης είναι προφανώς σημαντική, πράγμα που έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα τοπία στις όχθες λόγω της εμφάνισης μιας χαρακτηριστικής ζώνης με ξερή βλάστηση. Αυτό το ακριτικό μέρος στη μέση της ερημίας μου κάνει μία πολύ θετική εντύπωση.
Η ώρα πήγε 11:30 και ο ήλιος χτυπάει κανονικά, όταν αποφασίζω να αρχίσω τον άγριο χωματόδρομο που σύμφωνα με τους χάρτες μου ανεβαίνει στον Όρβηλο. Η ανάβαση είναι δύσκολη και σε πολλά σημεία πρέπει να ξεσελωθώ πηγαίνοντας βέβαια με τα πόδια.
Γαλάζια ομορφιά στη μέση της ερήμου.
Ανεβαίνοντας συνεχώς, από ένα υψόμετρο και μετά ο δρόμος χώνεται μέσα σε ένα βαθύ πράσινο δάσος με οξυές, πεύκα, καστανιές και άλλα δασικά δέντρα. Εννοείται, για να μην επαναλαμβάνομαι, πουθενά ψυχή ζώσα. Ένα μέρος άγριο που σού δίνει την αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς. Αναρωτιέμαι πόσο θα ήθελα να πεταχτεί μπροστά μου σε μια στροφή ένα αγριογούρουνο, ένας λύκος ή ένα ζαρκάδι. Μέσα στην ησυχία αυτού του δάσους το αυτί μου είναι τεντωμένο να πιάσει κάποιον ήχο, αλλά εις μάτην, τίποτα, η σιωπή αυτή είναι άτρωτη, δεν σπάζει με τίποτα.
Επιτέλους φαίνεται η ανηφόρα να τελειώνει, όπου υπάρχει μία κορμοπλατεία με υλοτομημένη ξυλεία. Βρίσκομαι σε ένα διάσελο μεταξύ των ορέων της Βροντούς (Λαϊλιάς, 1849μ.) και του Όρβηλου (2213μ.). Μετά από την σκληρή ανάβαση, ένα γεύμα για λίγη ενέργεια επιβάλλεται. Το GPS δείχνει υψόμετρο 1160 μέτρα. Το δασικό περιβάλλον είναι πολύ δυνατό.
Προς τα νότια ο Λαϊλιάς.
Προς τα βόρεια ο Όρβηλος.
Για να μη ξεχνιόμαστε, βρισκόμαστε σε παραμεθόριο περιοχή. Για να λέει η πινακίδα απαγορεύεται, σεβάσου την, γιατί μέχρι που μπορείς να πέσεις σε κανένα ναρκοπέδιο "ξεχασμένο" από την εποχή του εμφυλίου.
Μετά από τον σύντομο θρεπτικό ανεφοδιασμό, αρχίζει η αντίστοιχη μεγάλη κατηφόρα της άλλης πλευράς. Το δάσος συνεχίζεται απτόητο. Ο ένας ορεινός όγκος διαδέχεται τον άλλον. Οι ώρες περνούν. Μέσα στην αγριάδα χάνω την αίσθηση του χρόνου. Σε μερικά σημεία ο δρόμος είναι άσχημος και πρέπει να πάω με τα πόδια.
Πορεύομαι, πορεύομαι, προστατεύοντας όσο μπορώ το ποδήλατό μου. Το μόνο που θέλω είναι να κατορθώσω σήμερα να βγω αλώβητος στο Καρυδοχώρι, όπου σύμφωνα με τους χάρτες αρχίζει η άσφαλτος.
Νερό ξεπηδάει στη μέση του δρόμου.
Φτάνω στο πολυπόθητο Καρυδοχώρι, καταφεύγοντας στην πρώτη βρύση που θα συναντήσω. Τα κατάφερα. Στην πλατεία του χωριού συναντώ λίγους ανθρώπους και πιάνω κουβέντα προσπαθώντας να μάθω πράγματα για τον τόπο και τους ανθρώπους. Στο χωριό ήρθαν πρόσφυγες από την Μπάφρα του Πόντου, την περιοχή της Σαμψούντας. Παράγονται καρύδια, πατάτες, κρεμμύδια και άλλα ντόπια εξαιρετικά προϊόντα. Μερικά σακιά πατάτες είναι στοιβαγμένα σε μια γωνιά, από τα οποία μού προσφέρουν μερικές για να τις δοκιμάσω για του λόγου το αληθές.
Είναι νωρίς, θέλει αρκετές ώρες μέχρι να βραδυάσει. Θέλω να περάσω τη νύχτα κάπου εδώ και να ξεκινήσω πρωί, γιατί αύριο με περιμένει μία μεγάλη ανάβαση. Πλησιάζοντας στο Αχλαδοχώρι, βλέπω έναν αγρότη να ποτίζει με το λάστιχο μερικά νεόφυτα δέντρα.
Η Αχλαδιά του Αχλαδοχωρίου. Το χωριό φαίνεται ότι πήρε το όνομά του από μια μεγάλη παλιά αχλαδιά που υπήρχε στην πλατεία. Περιέργως, όπως μού εξήγησε, σήμερα δεν υπάρχουν αχλαδιές στο Αχλαδοχώρι. Ωστόσο αυτός ποτίζει μία.
Καταμεσής στον μικρό ήσυχο κάμπο, ένα μέρος με ίσκιο και νερό είναι ιδανικό για ένα ακόμη ενισχυτικό γεύμα, μετά τα ζόρια στα άγρια βουνά που έχουν καταναλώσει μπόλικη ενέργεια.
Αμπέλια με άφθονα σταφύλια για έξτρα ενεργειακή ενίσχυση.
> Επόμενο
Το σχέδιό μου είναι να ακολουθήσω μία ακριτική κατά το δυνατόν διαδρομή, που θα διασχίζει τις βόρειες συνοριακές περιοχές των νομών Δράμας, Σερρών, Κιλκίς και Πέλλας.
Ξεκινώ νωρίς για να καλύψω τα πρώτα χιλιόμετρα της ημέρας πριν ο ήλιος αγριέψει, μέχρι το σημείο όπου τελειώνει η άσφαλτος στο φράγμα του Καταφύτου.
Η περιοχή πρέπει να βγάζει καλά φασόλια. Στα κτήματα και τους κήπους τα φασόλια ποτίζονται με μπεκ, ενώ ταυτόχρονα ξεραίνονται στον ήλιο στους ανοιχτούς χώρους.
Η τεχνητή λίμνη του Καταφύτου δημιουργήθηκε με την κατασκευή φράγματος, που έγινε για την άρδευση της εύφορης πεδιάδας του Βαθυτόπου. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μία από τις πλέον αθώες περιπτώσεις επέμβασης στη φύση με φράγμα, αν κρίνει κανείς από την τοποθεσία και τη φυσιογνωμία της περιοχής. Θα αφιερώσω κάποιο χρόνο για να κάνω τα 2,5 χιλιόμετρα του γύρου της λίμνης και να περπατήσω στις όχθες και στις ανθρώπινες κατασκευές. Τα τοπία που έχουν δημιουργηθεί είναι πραγματικά αξιόλογα, και σύμφωνα με τις αναφορές ο βιότοπος έχει δημιουργήσει μία σημαντική εστία άγριας ζωής όσον αφορά την πανίδα της περιοχής. Η διακύμανση της στάθμης είναι προφανώς σημαντική, πράγμα που έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα τοπία στις όχθες λόγω της εμφάνισης μιας χαρακτηριστικής ζώνης με ξερή βλάστηση. Αυτό το ακριτικό μέρος στη μέση της ερημίας μου κάνει μία πολύ θετική εντύπωση.
Η ώρα πήγε 11:30 και ο ήλιος χτυπάει κανονικά, όταν αποφασίζω να αρχίσω τον άγριο χωματόδρομο που σύμφωνα με τους χάρτες μου ανεβαίνει στον Όρβηλο. Η ανάβαση είναι δύσκολη και σε πολλά σημεία πρέπει να ξεσελωθώ πηγαίνοντας βέβαια με τα πόδια.
Ανεβαίνοντας συνεχώς, από ένα υψόμετρο και μετά ο δρόμος χώνεται μέσα σε ένα βαθύ πράσινο δάσος με οξυές, πεύκα, καστανιές και άλλα δασικά δέντρα. Εννοείται, για να μην επαναλαμβάνομαι, πουθενά ψυχή ζώσα. Ένα μέρος άγριο που σού δίνει την αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς. Αναρωτιέμαι πόσο θα ήθελα να πεταχτεί μπροστά μου σε μια στροφή ένα αγριογούρουνο, ένας λύκος ή ένα ζαρκάδι. Μέσα στην ησυχία αυτού του δάσους το αυτί μου είναι τεντωμένο να πιάσει κάποιον ήχο, αλλά εις μάτην, τίποτα, η σιωπή αυτή είναι άτρωτη, δεν σπάζει με τίποτα.
Επιτέλους φαίνεται η ανηφόρα να τελειώνει, όπου υπάρχει μία κορμοπλατεία με υλοτομημένη ξυλεία. Βρίσκομαι σε ένα διάσελο μεταξύ των ορέων της Βροντούς (Λαϊλιάς, 1849μ.) και του Όρβηλου (2213μ.). Μετά από την σκληρή ανάβαση, ένα γεύμα για λίγη ενέργεια επιβάλλεται. Το GPS δείχνει υψόμετρο 1160 μέτρα. Το δασικό περιβάλλον είναι πολύ δυνατό.
Μετά από τον σύντομο θρεπτικό ανεφοδιασμό, αρχίζει η αντίστοιχη μεγάλη κατηφόρα της άλλης πλευράς. Το δάσος συνεχίζεται απτόητο. Ο ένας ορεινός όγκος διαδέχεται τον άλλον. Οι ώρες περνούν. Μέσα στην αγριάδα χάνω την αίσθηση του χρόνου. Σε μερικά σημεία ο δρόμος είναι άσχημος και πρέπει να πάω με τα πόδια.
Πορεύομαι, πορεύομαι, προστατεύοντας όσο μπορώ το ποδήλατό μου. Το μόνο που θέλω είναι να κατορθώσω σήμερα να βγω αλώβητος στο Καρυδοχώρι, όπου σύμφωνα με τους χάρτες αρχίζει η άσφαλτος.
Φτάνω στο πολυπόθητο Καρυδοχώρι, καταφεύγοντας στην πρώτη βρύση που θα συναντήσω. Τα κατάφερα. Στην πλατεία του χωριού συναντώ λίγους ανθρώπους και πιάνω κουβέντα προσπαθώντας να μάθω πράγματα για τον τόπο και τους ανθρώπους. Στο χωριό ήρθαν πρόσφυγες από την Μπάφρα του Πόντου, την περιοχή της Σαμψούντας. Παράγονται καρύδια, πατάτες, κρεμμύδια και άλλα ντόπια εξαιρετικά προϊόντα. Μερικά σακιά πατάτες είναι στοιβαγμένα σε μια γωνιά, από τα οποία μού προσφέρουν μερικές για να τις δοκιμάσω για του λόγου το αληθές.
Είναι νωρίς, θέλει αρκετές ώρες μέχρι να βραδυάσει. Θέλω να περάσω τη νύχτα κάπου εδώ και να ξεκινήσω πρωί, γιατί αύριο με περιμένει μία μεγάλη ανάβαση. Πλησιάζοντας στο Αχλαδοχώρι, βλέπω έναν αγρότη να ποτίζει με το λάστιχο μερικά νεόφυτα δέντρα.
> Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου